Untitled Document

“5 + 4 =1” is een fotoproject waarin alles draait om kinderen. Kinderen uit alle uithoeken van de wereld. “5 + 4 =1” is een fotografisch zoektocht naar de leefwereld van kinderen in 5 continenten en uit 4 windstreken, onze wereld. Maar het is vooral een zoektocht door middel van foto’s naar gelijkenissen en overeenkomsten tussen kinderen, en dus alle mensen.
Sinds 11 september, de invasie in Irak, de Deense cartoonrellen worden verschillen en tegenstellingen tussen landen, culturen en religies in de verf gezet en benadrukt. "5 + 4 = 1" wil een andere zijde belichten, niet alleen de tegenstellingen of de verschillen tussen culturen en mensen maar ook de gelijkenissen en overeenkomsten, zonder blind te zijn voor problemen. Kinderen zijn het levend bewijs dat mensen waar ook ter wereld méér met elkaar gemeen hebben dan we denken. Tenminste, vooraleer religie, nationalisme, cultuur, etc. hun stempel drukken op kinderen en hun denk- en leefwereld.......

wordt vervolgd

Langs de weg tussen Ruhengeri en Kigali, Rwanda, zijn er veel ambachtelijke steenbakkerijen. Omdat het grote vakantie is, werken er veel kinderen. Zij krijgen 150 Rwandese francs ( zo’n 20 eurocent ) om 500 stenen naar de oven te brengen. De oudste kinderen met de langste armen kunnen zo’n 18 stenen per keer op hun hoofd naar de oven, zo’n 700 meter verder, brengen. Dit betekent dat zo’n kind ongeveer 28 maal over en weer moet lopen. Het duurt iets meer dat 10 minuten om de stenen te stapelen op het hoofd en het traject af te leggen. Een klein rekensommetje leert dat voor ongeveer 5 uur werken deze kinderen dus iets minder dan 10 BEF verdienen. De jongste kinderen (een jaar of 7 ) kunnen slechts 10 stenen per keer dragen en moeten dus 50 maal over en weer lopen voor hun 20 eurocent.
In de Indiase deelstaat Punjab alleen werken 500 000 baksteenwerkers. Hele families met kinderen werken er voor.....

wordt vervolgd.

De barki van Bangladesh

Stenen zijn zeldzaam in Bangladesh. Voor de bouw van wegen, huizen en dammen is de vraag naar stenen en rotsen echter groot. Alleen in the Chittagong Hill Tracts, de enige bergachtige regio in dit vlakke land zijn er steengroeven. De beste en hardste stenen worden echter door rivieren aangevoerd uit de Indiase deelstaat Meghalaya. De rivieren uit deze bergachtige Indiase deelstaat voeren met hun sterke stroming tonnen zand maar vooral keien naar de vlakte van Bangladesh. De barki zijn Bangladeshi’s die deze keien uit de rivierbedding ophalen en naar de oever brengen waar zij verbrijzeld worden tot kiezelstenen. In Ballaghat alleen vertrekken dagelijks 250 vrachtwagens met kiezelstenen naar grote bouwwerven in Sylhet en Dhaka.
Het werk van de barki is niet zonder gevaar. Velen kunnen niet of nauwelijks zwemmen en een val in het water kan dramatische gevolgen hebben. Bij bootongelukken vallen er dan altijd veel slachtoffers In juli 2003 alleen vielen er mei en juli bij twee bootongelukken met barki-families op weg naar huis meer dan 150 doden, vooral vrouwen en kinderen. Barki zijn seizoensarbeiders die wanneer het waterpeil van de rivieren voldoende is gezakt, verhuizen naar plaatsen zoals Ballaghat, vlakbij Jafflong. Hele families wonen dan in kampen langs de oever van de Pyong in primitieve omstandigheden. Kinderen vanaf 8 jaar zijn

wordt vervolgd

Hutongs in Beijing

Hoewel Amerikaanse, Zuid-Afrikaanse en Canadese mijnbouwmaatschappijen op industriële schaal exploreren naar goud, doen naar schatting 75 000 Burkinabé hetzelde maar dan op de manier zoals hun voorouders het vanouds deden : artisanaal. Met hamer, houweel en vooral veel geduld, spierkracht en moed der wanhoop. De Burkinabé weten van hun voorouders dat er de ondergrond goud kan gevonden worden. Een aanzienlijk deel van de ondergrond van Burkina Faso bestaat uit zgn. « Birimian greenstone ». Greenstone is een verzamelnaam voor stenen van vulkanische oorsprong die door aanwezigheid van mineralen o.a goud een typische groene kleur vertonen. Deze zone die genoemd werd naar de rivier Birim in Ghana, dat niet voor niets bekend stond als « Goudkust », strekt zich uit over ongeveer 350 000 km² in West-Afrika. Landen zoals Burkina Faso, Niger, Mali, Benin, Ghana, Ivoorkust, Guinea, Liberia en Senegal liggen gedeeltelijk in deze zone.

Toen het in het begin van de jaren 90 financieel interessant werd omwille van tal van belastingsvoordelen, zijn verschillende internationale mijnbouwmaatschappijen begonnen met de exploratie van de ondergrond van Burkina Faso. De lage goudprijzen van de jongste jaren echter zijn echter rem op verdere exploratie op industriële schaal.

De Burkinabé trekken zich daar echter niets van aan. Met hamer en houweel trekken ze de brousse in en beginnen lukraak te graven. Vinden ze na enkele maanden zwoegen geen goud, dan trekken ze verder de brousse in. Hebben ze wel geluk, dan ontstaat er spontaan een ....

wordt vervolgd

Elk jaar van 12 tot 16 juli trekken duizenden Haïtianen naar Saut d’eau ter gelegenheid van Vierge Miracle Saut d’eau, viej mirak Sodo in het Kréools. Katholieke Haïtianen gaan er heen om genezing af te smeken van de maagd Maria. Voodooaanhangers gaan er heen om zich ritueel te reinigen in een waterval enkele km buiten het dorp en om er de geesten, Damballah en Ayida Wedo te aanroepen. Jongelui gaan er heen om het begin van de vakantie te vieren en om de bloemetjes buiten te zetten. De meeste pelgrims komen echter voor een combinatie van de drie. Reden genoeg voor « een fête champêtre » in Ayiti.

Ik kan het nauwelijks geloven maar na een rit van 4 uur, zonder ongelukken en pech, in een « camion » samen met naar (voorzichtige) schatting 60 andere « sardienen » en totaal geraadbraakt houdt de « bak met 4 wielen en gelukkig ook remmen » die luistert naar de naam « Croyanse en Dieu » halt in Mirebalais. De chauffeur is zo attent om te stoppen onder een boom. Eindelijk schaduw. « Dlo ! Dlo ! », de woorden van een « marchand dlo » klinken als muziek in mijn oren en ik koop meteen 2 plastic zakjes Culligan, ozonated water volgens de opdruk. Na de plaatselijke drankjes Couronne ( te zoet) en Miranda, Tampico, Tropic (teveel kleurstoffen) te hebben geprobeerd, besef ik hoe lekker gewoon water kan zijn. Iedere camion die stopt op het markpleintje in Mirebalais wordt onmiddellijk bestormd door de « marchands » die zowat alles te koop hebben : water (dlo), maïs, pain, charbon (houtskool), …. . Het lijkt wel of iedereen van 7 tot 77 (spreekwoordelijk want de gemiddelde levenduur ligt vooraan in de 50) een gourde probeert bij te verdienen als marchand. Een eerste les « overleven in Haïti » : alles is te koop op st raat .....

wordt vervolgd

Goudzoekers in Burkina Faso

I In de 13de eeuw maakte Kublai Khan, een kleinzoon van Djengis Khan, het huidige Beijing tot winterhoofdstad van het immense Mongoolse rijk. Hij stichtte de Yuan-dynastie. De drinkplaatsen voor de paarden van de Mongoolse krijgers noemden in het Mongools “hottog”. Later werd dat in het Mandarijn verbasterd tot ”hutong” en werd er mee verwezen naar straten smaller dan 9 meter. Tot enkele jaren geleden waren er naar schatting 4550 van deze hutongs die van breedte variëren van 45 cm tot 9 meter. Volgens een gezegde zijn er 360 grote hutongs en evenveel kleine als haartjes op een os.

In deze volksbuurten in het oude Beijing leefden eeuwenlang generaties families met en naast elkaar in siheyuan, huisjes gebouwd rond een centrale binnenplaats. Het leven in deze volksbuurten speelt zich voornamelijk af op straat, op de marktjes en rond de gemeenschappelijke latrines die je al van ver kar ruiken. Dit is één van de argumenten die de overheid gebruikt om deze eeuwenoude volksbuurten plat te gooien. Sinds de aankondiging dat in Beijing in 2008 de Olympische Spelen mag organiseren, verdwijnen jaarlijks gemiddeld 600 van deze hutongs om plaats te maken voor straten, auto’s en hoogbouw. En met deze hutongs verdwijnt ook het ......

wordt vervolgd

	Bakstenen
	De barki van Bangladesh Stenen zijn zeldzaam in Bangladesh. Voor de bouw van wegen, huizen en dammen is de vraag naar stenen en rotsen echter groot. Alleen in the Chittagong Hill Tracts, de enige bergachtige regio in dit vlakke land zijn er steengroeven. De beste en hardste stenen worden echter door rivieren aangevoerd uit de Indiase deelstaat Meghalaya. De rivieren uit deze bergachtige Indiase deelstaat voeren met hun sterke stroming tonnen zand maar vooral keien naar de vlakte van Bangladesh. De barki zijn Bangladeshi’s die deze keien uit de rivierbedding ophalen en naar de oever brengen waar zij verbrijzeld worden tot kiezelstenen. In Ballaghat alleen vertrekken dagelijks 250 vrachtwagens met kiezelstenen naar grote bouwwerven in Sylhet en Dhaka. Het werk van de barki is niet zonder gevaar. Velen kunnen niet of nauwelijks zwemmen en een val in het water kan dramatische gevolgen hebben. Bij bootongelukken vallen er dan altijd veel slachtoffers In juli 2003 alleen vielen er mei en juli bij twee bootongelukken met barki-families op weg naar huis meer dan 150 doden, vooral vrouwen en kinderen. Barki zijn seizoensarbeiders die wanneer het waterpeil van de rivieren voldoende is gezakt, verhuizen naar plaatsen zoals Ballaghat, vlakbij Jafflong. Hele families wonen dan in kampen langs de oever van de Pyong in primitieve omstandigheden. Kinderen vanaf 8 jaar zijn wordt vervolgd
	Hutongs in Beijing
	Voodoo in Haiti
Hoewel Amerikaanse, Zuid-Afrikaanse en Canadese mijnbouwmaatschappijen op industriële schaal exploreren naar goud, doen naar schatting 75 000 Burkinabé hetzelde maar dan op de manier zoals hun voorouders het vanouds deden : artisanaal. Met hamer, houweel en vooral veel geduld, spierkracht en moed der wanhoop. De Burkinabé weten van hun voorouders dat er de ondergrond goud kan gevonden worden. Een aanzienlijk deel van de ondergrond van Burkina Faso bestaat uit zgn. « Birimian greenstone ». Greenstone is een verzamelnaam voor stenen van vulkanische oorsprong die door aanwezigheid van mineralen o.a goud een typische groene kleur vertonen. Deze zone die genoemd werd naar de rivier Birim in Ghana, dat niet voor niets bekend stond als « Goudkust », strekt zich uit over ongeveer 350 000 km² in West-Afrika. Landen zoals Burkina Faso, Niger, Mali, Benin, Ghana, Ivoorkust, Guinea, Liberia en Senegal liggen gedeeltelijk in deze zone. Toen het in het begin van de jaren 90 financieel interessant werd omwille van tal van belastingsvoordelen, zijn verschillende internationale mijnbouwmaatschappijen begonnen met de exploratie van de ondergrond van Burkina Faso. De lage goudprijzen van de jongste jaren echter zijn echter rem op verdere exploratie op industriële schaal. De Burkinabé trekken zich daar echter niets van aan. Met hamer en houweel trekken ze de brousse in en beginnen lukraak te graven. Vinden ze na enkele maanden zwoegen geen goud, dan trekken ze verder de brousse in. Hebben ze wel geluk, dan ontstaat er spontaan een .... wordt vervolgd Elk jaar van 12 tot 16 juli trekken duizenden Haïtianen naar Saut d’eau ter gelegenheid van Vierge Miracle Saut d’eau, viej mirak Sodo in het Kréools. Katholieke Haïtianen gaan er heen om genezing af te smeken van de maagd Maria. Voodooaanhangers gaan er heen om zich ritueel te reinigen in een waterval enkele km buiten het dorp en om er de geesten, Damballah en Ayida Wedo te aanroepen. Jongelui gaan er heen om het begin van de vakantie te vieren en om de bloemetjes buiten te zetten. De meeste pelgrims komen echter voor een combinatie van de drie. Reden genoeg voor « een fête champêtre » in Ayiti. Ik kan het nauwelijks geloven maar na een rit van 4 uur, zonder ongelukken en pech, in een « camion » samen met naar (voorzichtige) schatting 60 andere « sardienen » en totaal geraadbraakt houdt de « bak met 4 wielen en gelukkig ook remmen » die luistert naar de naam « Croyanse en Dieu » halt in Mirebalais. De chauffeur is zo attent om te stoppen onder een boom. Eindelijk schaduw. « Dlo ! Dlo ! », de woorden van een « marchand dlo » klinken als muziek in mijn oren en ik koop meteen 2 plastic zakjes Culligan, ozonated water volgens de opdruk. Na de plaatselijke drankjes Couronne ( te zoet) en Miranda, Tampico, Tropic (teveel kleurstoffen) te hebben geprobeerd, besef ik hoe lekker gewoon water kan zijn. Iedere camion die stopt op het markpleintje in Mirebalais wordt onmiddellijk bestormd door de « marchands » die zowat alles te koop hebben : water (dlo), maïs, pain, charbon (houtskool), …. . Het lijkt wel of iedereen van 7 tot 77 (spreekwoordelijk want de gemiddelde levenduur ligt vooraan in de 50) een gourde probeert bij te verdienen als marchand. Een eerste les « overleven in Haïti » : alles is te koop op st raat ..... wordt vervolgd	Goudzoekers in Burkina Faso
	I In de 13de eeuw maakte Kublai Khan, een kleinzoon van Djengis Khan, het huidige Beijing tot winterhoofdstad van het immense Mongoolse rijk. Hij stichtte de Yuan-dynastie. De drinkplaatsen voor de paarden van de Mongoolse krijgers noemden in het Mongools “hottog”. Later werd dat in het Mandarijn verbasterd tot ”hutong” en werd er mee verwezen naar straten smaller dan 9 meter. Tot enkele jaren geleden waren er naar schatting 4550 van deze hutongs die van breedte variëren van 45 cm tot 9 meter. Volgens een gezegde zijn er 360 grote hutongs en evenveel kleine als haartjes op een os. In deze volksbuurten in het oude Beijing leefden eeuwenlang generaties families met en naast elkaar in siheyuan, huisjes gebouwd rond een centrale binnenplaats. Het leven in deze volksbuurten speelt zich voornamelijk af op straat, op de marktjes en rond de gemeenschappelijke latrines die je al van ver kar ruiken. Dit is één van de argumenten die de overheid gebruikt om deze eeuwenoude volksbuurten plat te gooien. Sinds de aankondiging dat in Beijing in 2008 de Olympische Spelen mag organiseren, verdwijnen jaarlijks gemiddeld 600 van deze hutongs om plaats te maken voor straten, auto’s en hoogbouw. En met deze hutongs verdwijnt ook het ...... wordt vervolgd